Architektura systemu handlu uprawnieniami

Innowatorzy produktów oprogramowania dla architektury-inżynierii 8211 Budownictwo (AEC) w pionie obsługujących organy rządowe i przedsiębiorstwa budowlane SoftTech Engineers Pvt. Ltd specjalizuje się w opracowywaniu niezawodnych i światowej klasy produktów oprogramowania dla niszowej architektury Architecture-Engineering-Construction (AEC). Nasze produkty umożliwiają klientom obniżenie kosztów, zwiększenie wydajności, skuteczną kontrolę i lepsze wykorzystanie zasobów pod względem ludzi, infrastruktury i obsługi klienta. Nasze produkty renomy: AutoDCR to nagradzany produkt krajowy, który zrewolucjonizował proces kontroli planu budowlanego w organach zarządzających. Obecnie jest wdrażany w 50 ULB w Indiach System Zarządzania Informacją o Pracach Publicznych PWIMS, internetowa aplikacja "gotowa do użycia" (COTS) do zarządzania podstawowymi procesami funkcjonalnymi planowania prac, zakupów i konserwacji w organizacjach prac publicznych. OPTICON to solidne oprogramowanie do zarządzania konstrukcją, zaprojektowane specjalnie dla organizacji budowlanych. Dzięki inteligentnie zbudowanym modułom do projektów, finansów, maszyn do wzmacniania instalacji, twoje projekty budowlane są zapewnione z pozytywnych zwrotów. Usługi BIM Wirtualizacja projektu zyskuje na znaczeniu każdego dnia. Dzięki dostępności modelu 3D, przed rozpoczęciem faktycznej budowy ma wiele zalet. Dzięki BIM projekt pozostaje spójny, skoordynowany i dokładniejszy dla wszystkich interesariuszy. Posiada 750-letnie doświadczenie i szczegółowe badanie klienta SoftTech Engineers Pvt. Ltd opracowała e-zarządzanie i produkty ERP dla budownictwa, mając na uwadze specyficzne potrzeby naszych klientów, możesz mieć pewność, że Twoja firma jest w dobrych rękach. Produkty od SoftTech Engineers Pvt. Ltd. zapewnia: Wzrost produktywności Koncentracja na podstawowej funkcji firmy Poprawione dolne linie Zachowaj aktywa swojej firmy Inwestowanie czasu i pieniędzy w technologię biznesową SoftTech Engineers Pvt. Z oo jest zaufanym partnerem dla Twojego sukcesu. W wielu scenariuszach integracji przedsiębiorstw pojedyncze zdarzenie wyzwala sekwencję etapów przetwarzania, z których każdy wykonuje określoną funkcję. Załóżmy na przykład, że nowe zamówienie trafia do naszego przedsiębiorstwa w formie wiadomości. Jednym z wymogów może być to, że wiadomość jest szyfrowana, aby uniemożliwić podsłuchiwaczom śledzenie zamówień klientów. Drugim wymogiem jest to, że wiadomości zawierają informacje uwierzytelniające w postaci certyfikatu cyfrowego, aby zapewnić, że zamówienia są składane tylko przez zaufanych klientów. Ponadto zduplikowane wiadomości mogą być wysyłane od podmiotów zewnętrznych (pamiętaj o wszystkich ostrzeżeniach na popularnych stronach sklepów, aby kliknąć przycisk Zamów teraz tylko raz). Aby uniknąć duplikowania przesyłek i nieszczęśliwych klientów, musimy wyeliminować zduplikowane wiadomości przed rozpoczęciem kolejnych kroków przetwarzania zamówień. Aby spełnić te wymagania, musimy przetransferować strumień potencjalnie zduplikowanych, zaszyfrowanych wiadomości zawierających dodatkowe dane uwierzytelniające do strumienia unikatowych, prostych wiadomości tekstowych, bez zbędnych pól danych. Jak wykonać złożone przetwarzanie na wiadomości przy zachowaniu niezależności i elastyczności? Użyj stylu architektury Pipes and Filters, aby podzielić większe zadanie przetwarzania na sekwencję mniejszych, niezależnych kroków przetwarzania (Filtry), które są połączone kanałami (Pipes). Każdy filtr udostępnia bardzo prosty interfejs: odbiera komunikaty na rurze wejściowej, przetwarza komunikat i publikuje wyniki w rurze wychodzącej. Rura łączy jeden filtr z drugim, wysyłając komunikaty wyjściowe z jednego filtra do drugiego. Ponieważ wszystkie komponenty używają tego samego interfejsu zewnętrznego, można je komponować w różne rozwiązania, łącząc komponenty z różnymi rurami. Możemy dodawać nowe filtry, pomijać istniejące lub zmieniać je w nową sekwencję - wszystko to bez konieczności zmiany samych filtrów. Połączenie między filtrem a rurą jest czasami nazywane portem. W podstawowej postaci każdy komponent filtra ma jeden port wejściowy i jeden port wyjściowy. Powiązane wzorce: konkurowanie z konsumentami. Filtr zawartości. Sterowany zdarzeniami konsument. Filtr wiadomości. Kanał wiadomości. Message Router. Wiadomości. Bramka komunikacyjna. Kanał punkt-punkt. Resequencer. Testuj wiadomość. Klient transakcyjny Chcesz być na bieżąco Śledź mój blog. Chcesz przeczytać bardziej szczegółowo Sprawdź Moje artykuły. Chcesz zobaczyć mnie na żywo Zobacz, gdzie mówię dalej. Znajdź pełny opis tego wzoru w: Enterprise Integration Patterns Gregor Hohpe i Bobby Woolf ISBN 0321200683 650 stron Addison-Wesley Od Enterprise Integration to Enterprise Transformation: Moja nowa książka opisuje, w jaki sposób architekci mogą odgrywać kluczową rolę w transformacji IT poprzez zastosowanie ich technicznych, komunikacja i umiejętności organizacyjne dzięki 37 epizodom IT na dużą skalę. Części tej strony są udostępniane na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa. Możesz ponownie użyć ikony wzoru, nazwy wzoru, opisu problemu i rozwiązania (pogrubioną czcionką) oraz szkicu pod tą licencją. Pozostałe fragmenty tekstu, takie jak rozdziały tekstowe lub pełny tekst wzoru, są chronione prawami autorskimi. Uwaga wydawcy: Ta kolumna została po raz pierwszy opublikowana we wrześniu 2018 r. W tym roku forum EBC poświęcone bankowości centralnej Sintra stało się areną międzynarodową. Wychodząc poza codzienną presję, politycy, naukowcy i ekonomiści rynkowi debatowali zarówno nad wyzwaniami makroekonomicznymi, jak i regulacyjnymi dla międzynarodowego systemu walutowego i finansowego. W tej kolumnie podsumowujemy sześć głównych tematów, które były przedmiotem gorącej debaty w Sintrze w czerwcu 2018 r .: porządek lub zaburzenie w międzynarodowym systemie walutowym dostępność międzynarodowych bezpiecznych aktywów, niskie stopy procentowe równowagi, nierównowagi i wzrost korekty zewnętrznej, międzynarodowe rozlewanie polityki pieniężnej i postępy w koordynacji z międzynarodową reformą regulacyjną i rynkami kapitałowymi, stabilnością i wzrostem. 1. Zamówienie lub zaburzenie w międzynarodowym systemie monetarnym Barry Eichengreen (2018) charakteryzuje międzynarodowy system monetarny i finansowy w czterech wymiarach, w oparciu o Williamson (1977): 1) ustalenia dotyczące kursów wymiany walut 2) zasady dotyczące przepływów kapitału 3) zapewnienie międzynarodowej płynności oraz 4) nadzór nad tymi trzema za pośrednictwem instytucji międzynarodowych i ugrupowań krajowych. Identyfikuje elementy porządku i porządku w każdym z nich i wspiera stopniowe podejście do reformowania systemu w czterech wymiarach. Po pierwsze, Eichengreen argumentuje, że reżimy kursów walutowych powinny odejść od niestabilnego pośredniego poziomu między ustalaniem a płynnością. Płynny kurs walutowy powinien być jednak wspierany polityką pieniężną ukierunkowaną na inflację, co doprowadziło do większej stabilności kursu walutowego. Po drugie, sugeruje zastosowanie zachęt politycznych w celu rozwiązania problemu zmienności przepływów kapitałowych i nagłych zatrzymań, dostarczając dowodów na to, że portfelowe przepływy portfelowe i bezpośrednie inwestycje zagraniczne są bardziej stabilne niż zadłużenie portfelowe i przepływy bankowe. Dotyczy to zarówno zaawansowanych gospodarek, jak i wschodzących gospodarek rynkowych, ponieważ wielkość i zmienność przepływów kapitału brutto w tych ostatnich wzrosły szybciej w ciągu ostatnich 30 do 40 lat niż w przypadku tych pierwszych. (Zobacz także Obstfeld 2018 w celu uzyskania dowodów na temat tego rozwoju oraz w sekcjach 4 i 6 poniżej.) W opinii Eichengreens zmiany w zakresie traktowania długu pod względem podatkowym, regulacji ostrożnościowych i ładu korporacyjnego powinny zostać wykorzystane do przesunięcia międzynarodowych przepływów kapitałowych z krótkoterminowych zadłużenie długoterminowe i zadłużenie do kapitału własnego. Po trzecie, należy zająć się ogólnoświatowymi potrzebami w zakresie płynności poprzez zwiększenie dostępności międzynarodowych bezpiecznych aktywów (patrz następna sekcja) oraz część reform, które Eichengreen sugeruje dla MFW. Po czwarte, reforma MFW może koncentrować się na międzynarodowej płynności i globalnej sieci bezpieczeństwa. W odniesieniu do tego pierwszego MFW może zostać upoważniony do ograniczania pożyczek na prywatnych rynkach kapitałowych w celu finansowania operacji zasilających w płynność lub łączenia obligacji państwowych z ratingiem AAA z obligacjami o ratingu sub-inwestycyjnym z innych krajów w celu stworzenia transzy na antresolę płynne aktywa międzynarodowe. Jeśli chodzi o te ostatnie, ważnym problemem dla krajów jest piętno związane z dostępem do zasobów MFW, co prowadzi do późnego lub niedostatecznego wykorzystania istniejących zasobów. Eichengreen widzi dwa kierunki, w jaki sposób można złagodzić ten problem. Pierwszym krokiem byłoby, aby kraje spełniające określone kryteria gospodarcze mogły wejść do grupy wstępnie wykwalifikowanej w celu uzyskania dostępu do określonych instrumentów kredytowych i płynnościowych MFW. Jeśli to nie wystarczy, najwyższe kierownictwo MFW może uzyskać większą niezależność, tak aby warunki udzielania pożyczek przez Fundusz były w mniejszym stopniu uzależnione od polityki państw członkowskich. Podobnie Guillermo Calvo (2018) proponuje utworzenie funduszu rynków wschodzących (EMF), który ma na celu stabilizację indeksu obligacji rynków wschodzących. EMF byłby mniej narażony na piętno, ponieważ jednostronnie decyduje o zakupach i sprzedaży, a ponieważ koncentruje się na klasie aktywów, a nie na poszczególnych krajach. Maurice Obstfeld (2018) przypomina, że ​​budowa bardziej kompleksowej globalnej sieci bezpieczeństwa wymaga większego podziału ryzyka finansowego między krajami. W ankiecie internetowej przeprowadzonej w trakcie dyskusji panelowej 58 głosujących uczestników Sintry wskazało, że obecna globalna sieć bezpieczeństwa finansowego jest niewłaściwie określona, ​​a przez to niezdolna do skutecznego zwalczania kryzysów. Anne Krueger (2018) konkluduje, że obecny zestaw międzynarodowych instytucji i ugrupowań krajowych dość dobrze radzi sobie z podobnymi diagnozami problemów w międzynarodowym systemie walutowym, ale nie jest tak dobry w zawieraniu umów dotyczących właściwych reakcji na nie. Na przykład MFW może zdiagnozować, ale często interweniuje tylko wtedy, gdy problem staje się poważny, a kraj chce się do niego zbliżyć. Głównym problemem, jej zdaniem, jest to, jak skłonić kraje do większego zaangażowania się w poszukiwanie koniecznych reform. 2. Dostępność międzynarodowych bezpiecznych aktywów Pytanie, czy gospodarka światowa cierpi na brak bezpiecznych aktywów, spotkało się z wielką uwagą w Sintra 2018. W dwóch dokumentach Barry'ego Eichengreena (2018) i Pierre-Oliviera Gourinchasa i Hlne Rey (2018) różne sposoby. Eichengreen wskazuje, że międzynarodowe bezpieczne aktywa, takie jak szeroko akceptowane wysokiej jakości dług rządów i organizacji ponadnarodowych, stanowią ważną część międzynarodowej płynności, która umożliwia płynne rozliczanie międzynarodowego handlu i przepływów kapitału. Jednak, jak sugeruje wykres 1, światowy zasób bezpiecznych aktywów jako udział w PKB znacznie spadł od 2009 r., Głównie z powodu większego ryzyka wielu rządów, osiągając ostatnie poziomy odnotowane w latach 80. XX wieku. Ponieważ inne składniki międzynarodowej płynności, takie jak pieniądz bazowy i złoto, nie zwiększyły się tak bardzo, może to być czynnikiem przyczyniającym się do obecnego spowolnienia światowego handlu towarami i usługami finansowymi. Rysunek 1. Międzynarodowa płynność jako ułamek globalnego PKB Uwaga: Międzynarodowa płynność definiowana jest jako całkowita suma zapasów AAA i AA (bezpiecznych) rządowych papierów wartościowych wyemitowanych przez kraje OECD (w skrócie na wykresie jako dług centralny), wyemitowanych dłużnych papierów wartościowych przez organizacje ponadnarodowe (w skrócie Multilaterals Debt), globalne prywatne i publiczne (banki centralne, rządy i MFW) zasoby złota i pieniądz bazowy dostarczane przez banki centralne krajów OECD. Źródło: Reprodukcja z Eichengreen (2018), wykres 8. Opierając się na teorii Gourinchasa i in. (2017), Gourinchas i Rey sugerują, że wystawca międzynarodowych bezpiecznych aktywów napotyka następujące przekleństwo. Jeśli popyt zewnętrzny na takie aktywa wzrośnie, na przykład ze względu na międzynarodową niepewność gospodarczą i finansową, które sprawią, że kraje zagraniczne zaoszczędzą więcej i na mniej ryzykownych aktywach, może to załagodzić, emitując więcej bezpiecznych aktywów i równoważąc swój bilans zewnętrzny, kupując ryzykowne aktywa zagraniczne. Ewentualnie może to zapobiec zwiększeniu podaży bezpiecznych aktywów, pozwolić swojej walucie na umocnienie, a tym samym zwiększyć wartość danej kwoty bezpiecznych aktywów. W pierwszym przypadku, który jest równoznaczny z oferowaniem ubezpieczenia innym krajom, wiąże się z ryzykiem przyszłych strat kapitałowych na aktywach, aw drugim przypadku szkodzi eksportowi i wzrostowi, a więc klątwie. Gourinchas i Reys Sintra dodają, że klątwa jest bardziej widoczna dla małego, na przykład regionalnego, emitenta bezpiecznych aktywów. Zostało to zilustrowane na rysunku 2, gdzie niebieska krzywa znajduje się powyżej tej dla dużego kraju. Dla danej aprecjacji kursu walutowego ekspozycja zagraniczna (w stosunku do jej wielkości), którą musi pozyskać w celu sprostania wzrostowi międzynarodowego popytu na bezpieczne aktywa, jest znacznie większa niż dla dużego emitenta. I odwrotnie, dla danej ekspozycji zagranicznej (w stosunku do wielkości) wzrost wartości wymiany potrzebny do pokrycia zewnętrznego popytu na bezpieczne aktywa jest znacznie większy niż dla znacznego emitenta. Autorzy omawiają (poza modelem) różne powody, dla których małe bezpieczne podmioty oferujące aktywa preferowałyby wzrost kursu wymiany do zbyt dużego zaangażowania zagranicznego. Rysunek 2. Ilustracja kompromisu między aktywami zagranicznymi a ryzykiem walutowym dla dużych i małych krajów dostarczających międzynarodowe bezpieczne aktywa Uwaga: oś pionowa mierzy zmianę ekspozycji netto na ryzykowne aktywa z zagranicy w stosunku do jej populacji . Oś pozioma mierzy wzrost realnego kursu wymiany w danym kraju. Stałe niebieskie krzywe ilustrują kompromis między dwoma ryzykami dla krajów, których populacje są duże (niższe) lub małe (wyższe) odpowiednio w stosunku do reszty świata. Krzywe te są rysowane przy założeniu niezmienionej awersji do ryzyka i globalnej niepewności. Przerywane czerwone krzywe są krzywymi obojętności dla obu typów krajów. Krzywe obojętności bliżej pochodzenia odzwierciedlają użyteczność wyższego kraju. Punkt A opisuje optymalne zmiany ekspozycji na ryzykowne aktywa zagraniczne oraz rzeczywisty kurs wymiany dla dużego kraju i punktu B taki sam dla małego kraju. Punkt C opisuje optymalną zmianę ekspozycji na ryzykowne aktywa zagraniczne dla małego kraju o stałym kursie wymiany. Rysunek jest ilustracją jakościowych relacji w modelu Gourinchasa i in. (2017) Źródło: Reprodukcja z Gourinchas i Rey (2018), wykres 12. W opinii Gourinchasa i Reysa sugeruje to, że również kluczowe kraje strefy euro lub Szwajcaria przyczyniają się do niedoboru międzynarodowych bezpiecznych aktywów, podczas gdy USA, które poniosły duże straty na swoich aktywa zagraniczne w czasie kryzysu nie. Eichengreen (2018) zgadza się, ale dodaje, że w celu rozwiązania problemu również Chiny będą musiały emitować więcej międzynarodowych bezpiecznych aktywów. Adair Turner (2018) ostrzega jednak, że poziom zadłużenia jest już bardzo wysoki na całym świecie, a dług prywatny przeniósł się do sektora publicznego, a dług w rozwiniętych gospodarkach do Chin (patrz także sekcja 5 poniżej). Benot Cur dodał, że propozycje emisji większego długu publicznego w Europie będą musiały również opracować ramy polityki fiskalnej, które zapewnią bezpieczeństwo powstałych aktywów. 3. Niskie stopy procentowe równowagi, nierównowaga i wzrost Gourinchas i Rey dodatkowo sugerują, że nadmiar oszczędności napędzany powyższym międzynarodowym brakiem bezpiecznych aktywów może tłumaczyć stopniowy wzrost globalnej nierównowagi obrotów bieżących obserwowany od około 2009 r. I wyjątkowo niskie realne stopy procentowe . Opierając się na wcześniejszych pracach teoretycznych Caballero i in. (2018) wyrażają obawy, że przy stopach procentowych osiągających poziomy na poziomie lub blisko ich niższych granic, te nierównowagi mogą być szczególnie szkodliwe. Po pierwsze, mogą pojawić się bez podnoszenia wzrostu. Po drugie, oszczędności w nadwyżkach krajów nie mogą być już zaspokojone przez spadające stopy procentowe prowadzące do zachęt do przyciągania większej części światowego popytu poprzez dewaluację kursów walutowych (wojny walutowe). Co gorsza, Gourinchas i Rey wykorzystują empiryczną zależność między wskaźnikami konsumpcyjno-majątkowymi a krótkoterminowymi stopami procentowymi dla przewidywania (w teście), że niskie tempo może trwać dość długo (do 2021 r.). Ankieta internetowa przeprowadzona podczas następującego panelu sugerowała, że ​​duże i mniej więcej równe udziały uczestników Sintry przewidywały, że realne długoterminowe stopy procentowe w rozwiniętych gospodarkach pozostaną na bardzo niskim poziomie odpowiednio przez następne dwa do pięciu lat lub więcej niż pięć lat. Shang-Jin Wei (2018) dostarcza dowodów na kolejny czynnik o niskich stopach procentowych, który nie zniknie w najbliższym czasie, a mianowicie, że coraz więcej osób na świecie żyje w krajach o malejącej lub stagnacyjnej populacji. 4. Korekty zewnętrzne, międzynarodowe skutki polityki pieniężnej i koordynacja Wiele dyskusji na temat Sintra 2018 dotyczyło również funkcjonowania międzynarodowego mechanizmu dostosowawczego. Maurice Obstfeld (2018) argumentował, że bezwarunkowe spekulacje kursów walutowych i rachunków bieżących wydają się doprowadzać niektórych obserwatorów do błędnego wniosku, że nie są oni ze sobą powiązani. Badania MFW sugerują, że rzeczywiste deprecjacje kursu walutowego nadal prowadzą do wymiernej ekspansji eksportu netto, choć charakteryzują się znaczną zmiennością między krajami. Ponadto płynne kursy walutowe nadal buforują krajowe wstrząsy produkcyjne, nawet w największych gospodarkach wschodzących. Rachunki bieżące i kursy wymiany są napędzane przez duże i złożone przepływy portfela brutto do iz państw, co może być dla nich powodem do niepokoju ze względów stabilności finansowej. Ale to nie oznacza, że ​​nie działa żaden rozsądny mechanizm dostosowawczy. Różni mówcy uważali jednak, że płynne kursy walut nie wydają się izolować gospodarek wschodzących na tyle, na ile jest duży kapitał i wypływy, aby umożliwić niezależną politykę pieniężną, która może zdecydowanie ustabilizować krajową inflację lub produkcję (np. Eichengreen 2018, Vines 2018, Wei 2018). Innymi słowy, trójca święta lub międzynarodowy trylemmat, który pozwoliłby na niezależną politykę monetarną z wolnym przepływem kapitału i płynnym kursem wymiany, nie działa w czysty sposób. Zwolennicy takiego poglądu na 2.5 lemma (Wei 2018) lub pełnego podziału tradycyjnej implikacji trylematu popierają dopuszczalność kontroli kapitału dla odzyskania wewnętrznej kontroli pieniężnej lub konieczność polityki makroostrożnościowej w celu ograniczenia ryzyka stabilności finansowej. Jednym z czynników wyzwalających przepływy kapitału mogą być rozbieżne (konwencjonalne i niekonwencjonalne) polityki pieniężne. Aby ograniczyć efekty uboczne i kurs walutowy (Vines 2018), kilku uczestników Sintry uważało, że banki centralne powinny wyraźnie koordynować swoją politykę pieniężną (także Catherine Mann). Mario Draghi (2018) sugeruje, że formalna koordynacja między bankami centralnymi niekoniecznie jest potrzebna. Na przykład, dane empiryczne sugerują, że skutki uboczne netto polityki pieniężnej w czasie kryzysu były pozytywne. Jednak wraz z rosnącymi składnikami globalnej inflacji i luki popytowej, krajowe polityki pieniężne muszą być spójne. Konieczne dostosowanie polityk krajowych można osiągnąć poprzez wspólną diagnozę podstawowych przyczyn wyzwań, które dotyczą wszystkich krajów, oraz wspólne zobowiązanie do znalezienia krajowych polityk dotyczących tej diagnozy. Draghi dalej wyjaśnia, że ​​w zglobalizowanym świecie politycy muszą nie tylko myśleć o składzie polityk w swoich jurysdykcjach, ale także o globalnym zestawie polityk, który obejmuje odpowiednio dostosowane krajowe polityki pieniężne, tak aby ich efekty były maksymalizowane. W innej ankiecie internetowej bardzo duża część uczestników głosujących uznała, że ​​międzynarodowe skutki polityki pieniężnej stanowią problem dla stabilności międzynarodowej. Około połowa z nich uznała jednak, że niewiele można zrobić, biorąc pod uwagę krajowe mandaty banków centralnych, a druga połowa sądzi, że mogłyby one zostać złagodzone przez banki centralne koordynujące ich politykę. 5. Postępy w zakresie międzynarodowej reformy regulacyjnej Istotą dyskusji na temat międzynarodowej reformy regulacji finansowych było to, że osiągnięto znaczny postęp, ale wciąż pozostaje wiele do zrobienia. Dwie trzecie głosujących uczestników Sintry zaznaczyło odpowiedź w innej ankiecie internetowej, że dotychczasowy postęp reform regulacyjnych był częściowym sukcesem. Wielu mówców zgłaszało sugestie, gdzie pożądane byłyby dalsze kroki. Ponadto kilku mówców zasugerowało przejście od czystego skupienia na stabilności finansowej w regulacji i nadzorze do jednego obejmującego także wydajność finansowanych i wpływ na wzrost (np. Claessens 2018, Buch i wsp. 2018). Darrell Duffie (2018) podsumowuje, że w swojej ocenie z czterech kluczowych elementów reformy, które Rada Stabilności Finansowej wykorzystuje, aby instytucje finansowe były bardziej odporne, dokonał bardzo dobrych postępów, ale zakończył zbyt dużą porażkę, czyniąc rynki instrumentów pochodnych bezpieczniejszymi i bardziej transformującymi. bankowość w tle wciąż nie spełnia swoich celów. Jednym z istotnych ulepszeń Duffie w sferze derywatów jest kompresja handlowa. Pod presją kapitału, płynności i (wkrótce po wdrożeniu) regulacji dotyczących depozytów zabezpieczających mają interes w zwiększeniu zarządzania ryzykiem ekspozycji kontrahenta. Pojawiły się nowe firmy (narzędzia kompresji), które inicjują transakcje w oparciu o algorytmy likwidujące zbędne pozycje instrumentów pochodnych swoich klientów. Rycina 3 pokazuje, że globalna wartość rynkowa brutto pozagiełdowych pozycji instrumentów pochodnych (z których znaczny udział pochodzi ze swapów stóp procentowych) zmniejszyła się o połowę, odkąd osiągnęła najwyższy poziom w 2007 r. Ponieważ wolumeny transakcji pozostały względnie stałe, Duffie tej redukcji w handlu kompresyjnym. Wykres 3. Globalna wartość rynkowa brutto pozagiełdowych instrumentów pochodnych w mld USD Uwaga: globalne instrumenty pochodne OTC obejmują kontrakty na stopę procentową, walutowe, kapitałowe i towarowe (kontrakty terminowe, swapy i opcje) oraz swapy ryzyka kredytowego, zebrane przez krajowe banki centralne i urzędy statystyczne 13 krajów rozwiniętych od głównych dealerów instrumentów pochodnych w ramach ich właściwej jurysdykcji. Wartości rynkowe brutto odzwierciedlają koszt zastąpienia otwartych kontraktów po dominujących cenach rynkowych (bez uwzględnienia kompensacji lub uwzględnienia zabezpieczenia). Dostarczają informacji na temat potencjalnej skali ryzyka rynkowego w transakcjach dotyczących instrumentów pochodnych i związanego z nimi transferu ryzyka finansowego. Źródło: Bank Rozrachunków Międzynarodowych, statystyki instrumentów pochodnych OTC na koniec grudnia 2018 r., Maj 2018 r. Reprodukcja z Duffie (2018 r.), Wykres 5. Pominięcie innych obszarów osiągniętego postępu w celu skrócenia, oto wybór z jego listy ważnych dalszych reform: ograniczenie kontroli kontraktów finansowych w okresie poprzedzającym rozstrzyganie przez duże instytucje o charakterze systemowym przepisów dotyczących restrukturyzacji kontrahentów rozliczających się na szczeblu centralnym (w tym globalne ramy testowania warunków skrajnych) regulacji walutowych rynków instrumentów pochodnych i ograniczania ryzyka pożaru przez banki w tle. Duffie dodaje także piąta kategorię reform do listy, w której obraz jest mieszany, a mianowicie do poprawy konkurencji handlowej na rynkach finansowych. W tym obszarze widzi pole do dalszych ulepszeń w zakresie przejrzystości przedtransakcyjnej poprzez ogólną listę zleceń z limitem dla klas aktywów o wystarczająco wysokiej działalności handlowej i dla zmniejszenia rozdrobnienia pochodzącego z wielu wielostronnych platform obrotu. Adair Turner (2018) ostrzega, że ​​obecnie największym problemem makroekonomicznym jest pułapka zadłużenia. Chociaż systemy finansowe są obecnie znacznie bardziej odporne niż przed rokiem 2008, nie zostały one jeszcze w pełni zbadane, w jakim zakresie powinny generować dług i jaki rodzaj długu (np. Więcej długu korporacyjnego lub mieszkaniowego). Jak dotąd całkowity stosunek długu do PKB nie zmniejszył się, ale zmienił się pomiędzy prywatnymi i publicznymi stronami i jest teraz wyższy niż kiedykolwiek. Proponuje się, aby oprócz zmiany zachęt podatkowych w celu stabilizacji przepływów kapitałowych, jak sugeruje Barry Eichengreen powyżej, podejście makroostrożnościowe powinno w sposób dość wyraźny ograniczyć stale rosnące poziomy zadłużenia i dźwignię finansową. Hyun Shin (2018) dodaje, że w polityce ostrożnościowej należy również wprowadzić rozróżnienie między krótkoterminowym, zdolnym do spłaty długiem i stabilnym finansowaniem długoterminowym. Odnosząc się do problemu zwisu długu, Charles Goodhart (2018) wskazuje, że reforma finansowania mieszkalnictwa jest znacznym pominięciem w programie regulacyjnym. Pomimo historycznej roli w kryzysach finansowych, niewiele zrobiono, by okiełznać cykl koniunkturalny i finansowany kredytami nieruchomości. W rzeczywistości finansowanie nieruchomości pozostaje uprzywilejowane w konkretnych aspektach regulacji i opodatkowania. W ramach jego makroostrożnościowego podejścia do ograniczania narastania zadłużenia, Adair Turner (2018) sugeruje wprowadzenie minimalnych wag ryzyka 50 i 100 dla kredytów mieszkaniowych i komercyjnych, odpowiednio, w wymogach kapitałowych. Odnosi się do cechy podejścia Bazylea, która pozwala bankom na określenie wag ryzyka za pomocą ich wewnętrznych modeli jako głębokiego błędu intelektualnego. Niewypłacalność wśród kredytobiorców nieruchomości jest zazwyczaj bardzo niska, co powoduje, że banki są indywidualnie racjonalne, aby przywiązywać wagi o niskim ryzyku. Ale historia pokazała, że ​​kredyty na nieruchomości mogą wyrządzić znaczne szkody makroekonomiczne w złych czasach, właśnie dlatego, że kredytobiorcy, którzy próbują służyć swoim kredytom hipotecznym, zmniejszają konsumpcję lub inwestycje. Co ciekawe, Stijn Claessens (2018) pokazuje dowody na to, że w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych kredyty dla gospodarstw domowych (których duży udział to kredyty na nieruchomości) w stosunku do PKB są większe niż kredyty dla przedsiębiorstw na PKB, podczas gdy w strefie euro i Japonii na odwrót. Zadaje sobie pytanie, czy oprócz cykli koniunkturalnych, tak wiele finansowania budownictwa mieszkaniowego jest tak naprawdę uzasadnione jego produktywnością. Stijn Claessens (2018) dalej analizuje szerokie podejście regulacyjne. Przypominając, że obecny paradygmat oparty jest w dużej mierze na buforze kapitałowym i dyscyplinie rynkowej (popieranej przez przejrzystość), co prowadzi do zwiększenia procykliczności finansów i realnej gospodarki, wzywa do bardziej zdecydowanego odwrócenia w kierunku regulacji strukturalnych i opartych na zachowaniach . Te pierwsze mają tendencję do bezpośredniego ograniczania lub blokowania pewnych działań finansowych (takich jak reguła Vickersa lub Volckera), a te ostatnie bardzo mocno wpływają na zachowanie (takie jak stosunek kredytów do wartości lub zadłużenia do dochodów). Co więcej, Claessens wzywa do rozszerzenia polityki makroostrożnościowej na pozabankową działalność finansową, zamiast przekazywania tradycyjnych regulacji bankowych, opartych na buforach kapitałowych i dyscyplinie rynkowej. Rysunek 4 ilustruje wysoki poziom, jaki osiągnęły niebankowe środki finansowe (lub równoległy system bankowy) w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Japonii i strefie euro. Wykres 4. Aktywa niebankowych pośredników finansowych Uwaga. Aktywa niebankowych pośredników finansowych w obu panelach określa się jako sumę aktywów kategorii "Inni pośrednicy finansowi", która obejmuje fundusze rynku pieniężnego, spółki finansowe, strukturyzowane instrumenty finansowe, fundusze hedgingowe, inne fundusze inwestycyjne, brokerzy-dealerzy, realne inwestycje w nieruchomości, fundusze i firmy powiernicze. (Nie obejmuje aktywów towarzystw ubezpieczeniowych i funduszy emerytalnych). Takie aktywa pokryją znaczną część tego, co często określa się jako działalność w zakresie bankowości równoległej. Źródło . Rada Stabilności Finansowej, Raport z monitoringu bankowości globalnej Shadow, październik 2018 r., Monitorowanie bankingu Shadow Zbiór danych 2018 Bank Światowy, Baza danych wskaźników rozwoju światowego. Reprodukcja z Claessens (2018), wykresy 3a i b. Również w ogólnych kierunkach regulacyjnych Charles Goodhart (2018) sugeruje, że główne problemy związane ze stabilnością finansową mogą nie zostać rozwiązane dzięki szczegółowym wymogom kapitałowym i płynności określonym w Bazylei II lub III, ale z dostosowaniem zachęt i poprawą zarządzania. Andrew Sheng (2018) idzie o krok dalej, wyrażając obawy, że skomplikowane przepisy, które mogą rządzić mikroprzedsiębiorstwami, mogą odciągnąć uwagę od dużych źródeł ryzyka i skierować zasoby ludzkie do nieuregulowanych instytucji FinTec. Hyun Shin (2018) porównuje politykę makroostrożnościową i politykę pieniężną. Podobieństwa obejmują, że ich zaostrzenie odkłada wydatki, ogranicza pośrednie podejmowanie ryzyka i zwiększa koszty finansowania. Ale różnią się pod dwoma ważnymi względami. Po pierwsze, polityka makroostrożnościowa wydaje się być wąska, co wiąże się z ryzykiem wycieku, podczas gdy polityka pieniężna dostaje się do wszystkich pęknięć (Stein 2017). Po drugie, polityka makroostrożnościowa może działać niezależnie od warunków globalnej polityki pieniężnej, dlatego jest kandydatem do ograniczenia skutków ubocznych niestabilnych przepływów kapitałowych (patrz sekcja 4 powyżej). 6. Rynki kapitałowe, stabilność i wzrost Drugi kierunek, w którym wielu mówców z Sintry 2018 przyjęło międzynarodową architekturę finansową, jest to, że pożądane jest, aby rynki kapitałowe, w szczególności różne formy rynków kapitałowych, zyskiwały na znaczeniu w rozwiniętych gospodarkach innych niż kraje rozwinięte. Stany Zjednoczone i transgraniczne przepływy kapitału. Omówiliśmy już Eichengreens (2018) trzy kierunki polityki mające na celu sprzyjanie przepływom kapitału własnego w sekcji 1 powyżej. Zwracając się do krajowych struktur finansowych, Stijn Claessens (2018) przypomina o niedawnym piśmiennictwie sugerującym, że bardziej rynkowe i zdywersyfikowane systemy finansowe doświadczają kryzysów rzadziej iz mniej dotkliwą recesją niż mniej zdywersyfikowane systemy bankowe. Korzystanie z aktualizacji danych w Claessens et al. (2017), zapewnia bezwarunkowe oszacowanie czasu trwania i kosztów PKB dla dwóch różnych rodzajów kryzysów w 24 rozwiniętych gospodarkach, dzieląc kraje w dwóch grupach, w których stosunek wartości rynku akcji do PKB jest powyżej lub poniżej średniej próby . Okazuje się, że w latach 1960-2018 kryzysy z zapaścią kredytową (zdefiniowane jako 25 najcięższych skurczów kredytu w analizowanej próbie) wykazują średnio znacznie mniejszą skumulowaną stratę PKB w 12 krajach o większych rynkach akcji niż w 12 krajach, których systemy finansowe są bardziej oparte na bankach. W przypadku kryzysów z popieraniem kapitału (zdefiniowanych jako 25 najbardziej dotkliwych skurczów na rynkach akcji) strata PKB w krajach o większych rynkach akcji jest również mniejsza, ale różnica w stosunku do krajów, które są bardziej oparte na bankach, nie jest znaczna. Jeśli chodzi o czas trwania, skurcze kredytowe w krajach z bankami są średnio nieco dłuższe niż w krajach o większej liczbie rynków kapitałowych, podczas gdy dla kryzysów akcyjnych długość kryzysów w obu typach krajów jest prawie taka sama. Jednocześnie Claessens ostrzega, że ​​systemy rynkowe wykazują zwykle większą krótkoterminową zmienność niż systemy bankowe. Hyun Shin (2018) pokazuje pewne dowody na to, jak dobrze rozwinięte rynki obligacji korporacyjnych mogą zastąpić kredyty bankowe, gdy po recesji są słabe. W ogólnej dyskusji Jean-Claude Trichet był jednak bardzo wątpliwy, czy finansowanie rynku jest na ogół bardziej stabilne niż finansowanie bankowe. Wykraczając poza względy stabilności finansowej, kolejna ankieta internetowa przeprowadzona podczas konferencji wykazała, że ​​nieco ponad połowa głosujących uczestników Sintra uważała, że ​​zarówno banki, jak i rynkowe systemy finansowe sprzyjają wzrostowi, a nie są lepsze od innych. (Nieco mniej niż jedna trzecia uznała, że ​​nie ma wystarczających dowodów, by sądzić). Stijn Claessens (2018) przypomina historyczną literaturę pokazującą, że finansowanie rynku staje się ważniejsze w procesie rozwoju gospodarczego. Ale nawet wśród rozwiniętych gospodarek jest on dominujący tylko w Stanach Zjednoczonych. Ponadto dostarcza aktualnych dowodów na to, że udział finansowania bankowego we wzroście zmniejsza się średnio wraz ze wzrostem dochodu na osobę, podczas gdy udział finansowania rynkowego we wzroście. Dalsza literatura sugeruje, że w szczególności rynki akcji lepiej promują nowe źródła wzrostu i produktywności niż tradycyjne kredyty bankowe. Mogą również istnieć komplementarności między finansowaniem z banku a rynkiem. Na przykład rozwój rynków kapitałowych może zmniejszyć koszty finansowania banków lub sekurytyzacja może zwiększyć zdolność kredytową. Claessens dostarcza dowodów, że zgodnie z tą hipotezą, średni wzrost PKB per capita w 1999 r. Był zwykle wyższy dla danego poziomu kredytu bankowego (kapitalizacja giełdowa), gdy kapitalizacja giełdowa (kredyt bankowy) była większa. Ale ta relacja zniknęła lub zmieniła się lekko po 1999 roku. Dlatego ważne jest, aby zaawansowane strategie rozwoju rynków kapitałowych zwracały uwagę na komplementarność z bankowością. Wszystkie artykuły, dyskusje i przemówienia można znaleźć w e-bookie konferencji (ECB 2018) oraz nagraniach wideo wszystkich sesji na stronie internetowej Forum Sintra. Odbywające się w dniach po referendum o członkostwie Wielkiej Brytanii w Unii Europejskiej Forum Sintra zawierało także dyskusję panelową na temat skutków ekonomicznych jej wyniku. Chociaż nie mogliśmy podsumować tego w tym poście, zainteresowany czytelnik może znaleźć nagranie wideo pod tym samym linkiem powyżej. References Blinder, A (2018), The domain of central bank independence, forthcoming in ECB, The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 7-12. Buch, C, E Prieto and B Weigert (2018), Financial regulatory reform, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 231-240. Caballero, R, E Farhi and P-O Gourinchas (2018), Global imbalances and currency wars at the ZLB, mimeo. Harvard University, 10 March. Calvo, G (2018), Comment on Global monetary order by Barry Eichengreen, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 64-69. Claessens, S (2018), Regulation and structural change in financial systems, in The Future of the Monetary and Financial Architecture . Frankfurt am Main: ECB, pp. 188-221. Claessens, S, M Kose and M Terrones (2017), How do business and financial cycles interact. Journal of International Economics . 87(1), 178-190. Draghi, M (2018), The international dimension of monetary policy, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 13-20. Duffie, D (2018), Financial regulatory reform after the crisis: an assessment, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 142-183. Eichengreen, B (2018), Global monetary order, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 21-63. European Central Bank (2018), The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king. Frankfurt am Main. Goodhart, C (2018), Comment on Financial regulatory reform after the crisis: an assessment by Darrell Duffie, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 184-187. Gourinchas, P-O, and H Rey (2018), Real interest rates, imbalances and the curse of regional safe asset providers at the Zero Lower Bound, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 70-109. Gourinchas, P-O, H. Rey and N. Govillot (2017), Exorbitant privilege and exorbitant duty, mimeo. University of California at Berkeley, February. Krueger, A (2018), The IMFs power and constraints, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, 123-126. Obstfeld, M (2018), International monetary challenges and responses, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 127-135. Sheng, A (2018), Regulators should take a holistic view of the impact of radical uncertainties on the finance industry, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, 241-248. Shin, H S (2018), Comment on Regulation and structural change in financial systems by Stijn Claessens, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 222-230. Stein, J (2018), Overheating in credit markets: origins, measurement, and policy responses, speech at the Restoring Household Financial Stability after the Great Recession research symposium sponsored by the Federal Reserve Bank of St. Louis, 7 February. Turner, A (2018), Beyond financial system resilience - the need for a new regulatory philosophy, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 249-253. Vines, D (2018), Comment on Real interest rates, imbalances and the curse of regional safe asset providers at the Zero Lower Bound by Pierre-Olivier Gourinchas and Hlne Rey, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, 110-122. Wei, S-J (2018), Three challenges facing emerging market monetary policy makers, in The Future of the International Monetary and Financial Architecture, Proceedings of the ECB Sintra Forum on Central Ban king, Frankfurt am Main: ECB, pp. 136-141. Williamson, J (1977), The Failure of World Monetary Reform, 1971-1974, Sunbury-on-Thames: Nelson amp Sons.